Życie w świecie jest udręką
z nieświadomości się stało
świadomością się zakończy
tę drogę ukazuje święty,
Są cierpiące dusze
i szczęśliwy święty
powodem smutku jest nierozumność
a powodem radości zrozumienie
żeby więc dojść do szczęścia
szuka się drogi zrozumienia
ochronę na drodze
daje święty
słowo
i wspólnota sprawiedliwych
święty jest w postaci słownej
i w postaci obrazowej
słowo jest dawane przez obwieszczenie
i przez poznanie
wspólnota sprawiedliwych
to osoby czyniące dobro
w samotności
albo w społeczności
postać słowa to wieczny święty
a postać obrazu to widzialny i spełniony święty
te dwie postacie świętego są ze sobą nierozdzielne
słowo obwieszczone to prawdy widziane i prawdy słyszane
słowo poznane to prawdy zrozumiane
sprawiedliwi dbający o czystość żyją w samotności
i czynią dobro, wystrzegając się dziesięciu nieprawości
zabijania (odbierania życia)
kradzieży (brania niedanego)
cudzołóstwa
kłamstwa
plotki
obmowy
przekleństwa
knowania (pożądania cudzych bogactw)
mściwości (zajadłości)
przewrotnego spojrzenia
sprawiedliwi łaskawi dla innych i zdrowi
żyją w społeczności
i czynią dobro stosując dziesięć wyjść
dawanie
sprawiedliwość (praworządność)
cierpliwość
gorliwość
namysł
moc (męstwo)
litość (rozum)
modlitwa (życzliwość)
roztropność
mądrość
ci wybawcy widzą świętego
w trzech postaciach
w postaci słowa
postaci spełnienia
i postaci wcielenia
postać spełnienia
i postać wcielenia
są postacią obrazową
postać spełnienia
to łaskawy święty
widzialny dla oczyszczonych
postać wcielenia
to czynny święty
doskonały w wyrzeczeniu
widzialny dla wszystkich
przychodzący dla nieskromnych
te trzy postacie
także są ze sobą nierozdzielne
przedstawiają się troiście
ale w istocie są jednym świętym
gdy dochodzi się do zrozumienia
poznaje się próżność wszystkich słów
z tego stanu rodzi się pragnienie
wybawienia wszystkich dusz
rozum próżnej radości
pojawia się w postaci bogów
są oni posłańcami wiecznego świętego
wcielonymi z jego postaci, mowy, ducha,
cnoty i zadania
w zależności od wierzących
prowadzą różnymi drogami
do jednego celu – do świętego
czciciele zewnętrzni czczą Boga jako pana
wewnętrzni jako przyjaciela
ukryci jako siebie samego
kształtując i spełniając postać Boga w sobie
ściśle z Bogiem zjednoczeni
odchodzą zbawieni w ciele złudzenia
podobnym do Boga
nie pozostawiając za sobą
żadnych ziemskich szczątków
a w wielkim spełnieniu albo przepełnieniu
nie ma rozdwojenia ani zjednoczenia
wszystko bez początku i bez końca
trwa w jedynej kropce
bezwysiłkowo i samoistnie
zatopiony w niedwoistym stanie
patrzy na wszystko wokół
tak jak na złudzenie
słyszy dźwięki
widzi światła
i czuje promienie
ale sam zostaje niewzruszony
w niedwoistym stanie
puszcza luźno własne wyobrażenie
i niczego nie pojmuje
niewzruszony w ciągłym ruchu
jego ciało staje się jak tęcza
lub oślepiający biały blask
nie zostawia nic za sobą
rozsiewa zbawienie
przez swoje promienie